Wanneer het even kan
besluipt de angst je langs achteren,
terwijl verdriet zich verstrengelt rond je nek,
en je het ademen moeilijk maakt.
Dromen worden verjaagd
door zwarte nachtmerries,
ze galoperen door de ijzige vlakte
van klam zweet en kille woorden.
Pijn is in gevecht met je hele lichaam,
en doet je hart ontbranden
in witte woede.
En eenzaamheid dwingt je stem
om zwarte zwanenzangen te huilen.
Machteloze tranen vallen
hun gezouten weg naar oneindig.
Je voelt je verlaten, alleen
Met toch zovele gevoelens om je heen.
Alleen de hoop ontbrak.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
...kben er stil van geworden.Xzjg
Monica, echt mooi, ik heb er geen woorden voor, maar wel heel erg triest en ik zie je graag.
Post a Comment