Het refrein

Als taak nederlands moesten we ooit ook eens een gedicht schrijven. Een refrein.




Koude rillingen lopen langs mijn rug,
Maar in de tijd kan men niet terug.
Alles leek zoveel beter enkele maanden geleden,
En wat is daarvoor de reden?
Wie zal het zeggen? Wie kan weten
Wat bezig is haar ziel op te vreten?
Vermoeide dagen verlopen traag.
Ze had je echt heel graag
Nu hier, straks daar, toen ginder,
Ach ja, het is een harde winter.

Gelukkig is ze omringd door mensen
Die het beste voor haar wensen.
Al wil ze gisteren niet loslaten,
morgen wil ze over nieuwe dingen praten
Met een dikke mantel en een sjaal aan,
Blijft ze even in de sneeuw staan.
En drukt ze haar voetsporen in die witte brij
Met, naast de hare, altijd die van haar vrienden erbij
Nu hier, straks daar, toen ginder,
Ach ja, het is een harde winter.

Ze hoort de vogels zachtjes opnieuw fluiten,
En blij loopt ze naar buiten,
Behoed door het verleden,
Ook al heeft ze een beetje geleden,
Ze heeft vertrouwen in morgen,
Want ze heeft geen zin meer in al die zorgen.
Ze wil weer blij zijn en dansen
Gelukkig met haar leven en dankbaar voor de gekregen kansen.
Nu hier, straks daar, toen ginder,
Ach ja, het is een harde winter.

Prince

Verliezen doet pijn,
Maar je hoeft daarom niet alleen te zijn.
Vertrouw op hen die je omringen,
En probeer wie kou heeft niet te verdringen.
Nu hier, straks daar, toen ginder,
Ach ja, het was een koude winter.