Voor Mekaar

Op één van mijn inspiratievolle fietstochten, -veel te vroeg 'smorgens, als er een lief klein vogeltje al fluit maar wanneer jij allerliefst je schoen wil uit trekken en die naar dat vöglein zijn kopje wil smijten (zie hier zonet door mij een heel mooie hyperbool gebruikt, zo vroeg was het namelijk niet, rond halftien ongeveer)- kwam ik vandaag, na mijn avontuur met de vuilniskar, een oud koppel tegen. Ik bedoel daarmee een koppel bestaande uit twee oude mensen. Rond de 65 jaar. Ze liepen hand in hand en leken heel gelukkig. Het deed me denken aan een gedicht dat ik vorig jaar eens gelezen heb.

“Voor mekaar”. Herman de Coninck

Vroeger hield ik alleen van je ogen.
Nu ook van de kraaiepootjes ernaast.
Zoals er in een oud woord als meedogen
Meer gaat dan in een nieuw. Vroeger was er alleen haast

Om te hebben wat je had, elke keer weer.
Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen.
Er is meer om van te houden.
Er zijn meer manieren om dat te doen.

Zelfs niets doen is er daar één van.
Gewoon bij mekaar zitten met een boek.
Of niet bij mekaar, in 't cafè om de hoek.

Of mekaar een paar dagen niet zien
en mekaar missen. Maar altijd mekaar,
nu toch al bijna zeven jaar.