De olifantenprinses

Kerstexamen 2007-2008

14 december 2007

Het is twee uur in de namiddag en omwille van die opdracht moet ze terugdenken aan lang vervlogen tijden, toen ze van de wijde wereld nog niets afwist en geen zorgen kende. Alles was op zich een uitzonderlijke ontdekking. Ze sluit haar ogen en denkt diep na over de mooiste ontroering, het diepste geluk en de meest hartverscheurende pijn die haar reeds overkwamen.

Ze heeft haar gezichtje in papa’s tedere hand verscholen. Alsof er niets kan gebeuren als ze het niet kan zien. Heel af en toe piept ze, met half dichtgeknepen oogjes, tussen de lieve vingers door. “ Niet vallen Filipe, niet vallen! Straks eet hij je nog op, net als dat pindanootje van daarnet, in één hap” prevelt ze.

De man in het witte pak helpt haar broer nu op de rug van de olifant. Straks is het haar beurt. Terwijl haar broer op de olifant rijdt, komt de trapezedanser haar vragen of ze er klaar voor is. Mama panikeert, ‘of ze daar wel groot genoeg voor is?’. Filipe klimt behendig van het beest zijn rug af. “Jouw beurt, Monica”

Ze is nog maar zes jaar, en nog helemaal niet van plan om groot te worden. Toch wil ze bewijzen dat ze het durft. Papa knijpt zachtjes in haar kleine handje, en laat haar vervolgens los.

“Ze heet Chica” zegt de man in het witte pak. Ze is te zenuwachtig om te antwoorden, dus knikt ze kort. De man heft haar op, kijkt haar even aan, tovert een reusachtige glimlach op zijn gezicht; helpt haar op de rug van de olifant en aait nog eens over haar krullenbol.

Daar zit ze dan, met haar ogen stijf dichtgeknepen, op de rug van een olifant. “Zo, stamelt ze, zie je wel dat ik het durf!” Ze hoort haar broer lachen: “ Monica, doe dan toch je ogen open!” Voorzichtig volgt ze zijn woorden op. Zo hoog uitkijkend boven de rest heeft ze nog nooit helemaal alleen gezeten. Papa zwaait. Heel even laat ze het handvat aan het zadel met één handje los om terug te zwaaien, maar gauw grijpt ze het weer stevig vast. Het duurt even, maar dan zijn alle angsten overwonnen. Ze vindt het prachtig nu, en waant zich een prinses in één of ander ver land. Waar olifanten precies leven, weet ze niet goed. Dat moet ze straks maar eens aan papa vragen.

“Klaar om te rijden?” Vraagt nu de man in het witte pak, terwijl hij achter haar gaat zitten. Voetstap voor voetstap beweegt de olifant zich. Voor de toeschouwers lijkt het ontzettend traag, en is er niets aan. Maar voor haar draait het niet zozeer om het tempo, noch om het dier waar ze op zit. Ze voelt zich groot, en wil het eindelijk ook graag zijn. Ze wil groeien, en niet langer behandeld worden als de kleuter van gisteren. Ze wil nieuwe dingen leren kennen en ervaringen opdoen.

De ontdekking dat het helemaal niet zo erg is om de wereld van bovenaf te bekijken, is de eerste van een hele reeks die haar leven veranderen.

De man helpt haar nu weer van de olifant. Het voelt gek aan om weer zelf op de grond te staan. De jungle waarin ze net als een prinses op haar olifant had gereden, verandert zich terug in een circusarena. Ze slaat de hand die papa aanreikt af, daar voelt ze zich reeds te groot voor, en gaat met haar handen in de zakken van haar plots té roze en té kindse jasje naast Filipe lopen.

Om haar heen gaan er deuren open en de realiteit dringt binnen. Maar nu anders dan voordien. Niets verbaast of verdwaast haar nog. Ze snapt nu dat de dingen zijn. Ze heeft haar plaats in de wereld gevonden.

Ze opent haar ogen terug. Haar gezicht voelt warm aan, en tegelijk heeft ze het toch koud. Dat ze zich ooit zo graag oud en wijs heeft willen voelen, terwijl ze nu zo verlangt naar het afgelopen kinderleven. Het kinderleven opgebouwd uit dromen en fantasie. Zonder keuzes die moeten gemaakt worden. Zonder schijnheiligheid.

Ze wil terug naar de dagen dat ze zich evenveel kon verwonderen om een bloem als om een olifant.